Chestnut jeszcze raz.

Sobota. Udało mi się wyciągnąć Własnego Męża z łoża i zmusić do wykonania kilku zdjęć. No i niestety nie był to najlepszy pomysł. Z "niewolnika nie ma pracownika". Z trzydziestu zdjęć, które pstryknął mąż, wyciągnęłam tylko 5.

Byłam już  w nim w pracy. Bardzo wygodny, ciepły i idealny do szerokiej spódnicy. Na pewno będę w nim chodzić.

Zaczęłam dwie feryjne robótki. Pierwsza to zmodyfikowane i to dość mocno pod względem wzoru i rozmiaru Boxy z szaro-błekitnego Holst Yarn Coast. Bardzo fajna w robótce włóczka. Druga robótka to Sweet Dreams, cudowny szal, do którego przymierzałam się od miesięcy. I udało się. Wczoraj zakupiłam wzór i biorę się do roboty. Jestem bardzo podekscytowana wolnym, możliwością wyspania się, wizytą u przyjaciół, zwiedzaniem, no i przede wszystkim możliwością dziergania do bólu i czytania, czytania, czytania. Jestem ciekawa, czy uda mi się coś wstawić w środę. Chociaż kontrolnie. Na razie.

Książki i trochę drutów.

Parę dni temu skończyłam czytać "Ogród Afrodyty" Ewy Stachnik. Opowieść o życiu Zofii Potockiej. Umierająca na raka hrabina przebywa w Berlinie i wspomina swoje barwne i ciekawe lata. Od córki greckiego handlarza bydłem, do żony majora Witta i na koniec Szczęsnego Potockiego. Jej życie było bogate w romanse, przechodziła przez wiele sławnych alków. Jednak nie mnie oceniać jej moralność. Podziwiam jej wytrwałość w dążeniu do osiągnięcia celu.Bardzo mi się podoba pokazanie najpiękniejszej kobiety Europy  przez pryzmat wielu jej bliskich osób. Bardzo dobra książka. Polecam gorąco.

A żeby nie było tak ambitnie, to wróciłam do skandynawskich kryminałów. Parę tygodni temu przeczytałam pierwszą książkę Ninni Schulman "Dziewczynka ze śniegiem we włosach". Obecnie kończę kontynuację owej książki- "Mężczyzna, który przestał płakać". W małym spokojnym miasteczku płoną domy, w których giną pozornie zwyczajni mieszkańcy. Postaci poznane w poprzednim tomie pracują nad sprawą, mają normalne, codzienne problemy i są ludźmi, z którymi się identyfikujemy. Bardzo dobre tempo, ciekawa intryga, do końca nie wiadomo kto jest sprawcą. Jeśli ktoś chce spędzić mile czas podczas niezobowiązującej lektury to bardzo polecam.

Obok książki na drzewku z buczyny wisi czapka w sowy dla Misi, mojej fantastycznej siostrzenicy. Z ostatniego swetra zostało mi trochę alpaki. Po co się ma zmarnować. Pewnie zostanie jeszcze na czapkę, niezbyt grubą dla mnie.
W Magic Loopie zakupiłam sobie włóczkę na robótkę feryjną. nie będzie zbyt skomplikowana, bo większość czasu spędzę w samochodzie. Będzie to coś w stylu Boxy lub Relax, oczywiście z jakimiś warkoczowymi modyfikacjami. Jeszcze dwa dni.

Pierwsze zdjęcie bez lampy, drugie z lampą. Na drugim kolor bardziej prawdziwy, ale pierwsze zdjęcie ładniejsze. Marzena byłaby dumna.

Mój Kasztan.

Jutro środa, więc postanowiłam napisać wcześniej, bo wychodzi na to, że piszę tylko w środy. Skończyłam sweterek o wdzięcznej nazwie "Kasztan". Chodzi o kolor alpaki Dropsa. Jest to miks kolorów, które tworzą kolor kasztanowy. I taki jest. Piękny, głęboki! Bardzo mi się podoba. Już go kiedyś używałam w szalu, który stał się ponchem, które zimą zamienia się  w otulacz. Trochę skomplikowane, ale może później wyjaśnię. Zdjęciowo. Kiedy wróci mój fotograf, bo znowu mnie porzucił na jedną dobę. Na razie pokażę zdjęcia zwłok suszących się na tapczanie.

wzór: My inner viking sweater

włóczka:Drops alpaka mix3650 prawie 4 motki, 0501 0,2 motka

druty:2,5 i 3,75

Sweterek wymaga jeszcze wykończenia, ale niewielkiego. Nie obcinałam nitek, bo zawsze z tym czekam, aż moje dzieło wyschnie i okaże się, czy nie trzeba skrócić lub wydłużyć. Taki suszący się "zezwłok" nie wygląda rewelacyjnie. Mam nadzieję, że nabierze uroku na modelce, czyli na mnie.
Wczoraj wdałam się w dyskusję z koleżanką o opłacalności robienia na drutach. Ona, że można kupić czapkę za 5 zł, że szkoda czasu, że lepiej go poświęcić na robienie czegoś innego, bardziej interesującego, że nie jest to tanie hobby. Ja, ponieważ byłam pokojowo nastawiona (dyskusja odbywała się po siatkówce, a ja byłam w zwycięskiej drużynie, więc po co nerwy), że jaka cena , taka jakość, że dzierganie należy do bardzo interesujących, odstresowujących czynności, że moje dziergadła są niepowtarzalne itd, itd. Po dość intensywnej dyskusji, rozeszłyśmy się w spokoju, ale każda została przy swoim zdaniu. Ciężko dyskutować z ludźmi, którzy nie czują miłości do robótek. 
Do jutra!

Środa.

I kolejny tydzień za nami. Czas się chwalić robótkami. U mnie marnie. Robię sweter. Bardzo odkrywcze stwierdzenie. Robię z alpaki Dropsa. Bardzo lubię tę włóczkę. Odkąd moje oczka zrobiły się równiejsze, chwytam zad ruty z większą przyjemnością.

A moją pracę nad sweterkiem spowolnili goście, zresztą bardzo mile zresztą widziani. Gościliśmy się przez parę dni i nie było mocy przerobowych. A wczorajszy dzień, znaczy popołudnie spędziliśmy w kinie na "Hobbicie". Bardzo mi się podobał! Zresztą cały cykl "Władcy pierścieni" i pierwsza część "Hobbita" bardzo przypadł mi do gustu. Przez książki nigdy nie przebrnęłam. Trzy razy próbowałam, ale zawsze utykałam w kopalni. I koniec. Zdałam się więc na wyobraźnię scenarzystów i reżysera. I się nie zawiodłam. Czy pisałam już, że bardzo lubię chodzić do kina? Choć w dzisiejszych czasach jest to coraz trudniejsze. Zewsząd słychać siorbanie coli, chrupanie chipsów lub popcornu, rozmowy ludzi niekoniecznie zainteresowanych filmem. A przede wszystkim te nieskończenie długie minuty reklam! Ale jestem twarda i dalej chodzę.

Teraz literatura.
Skończyłam "Plac dla dziewczynek" Leny Oskarsson.  Szkoda na nią czasu.Dołączona do serii skandynawskich kryminałów, ale chyba tylko obok niej leżała. 

No to wzięłam się za coś bardziej ambitnego "Ele, Eli" Wojciecha Tochmana. Bardzo , bardzo dobra książka. Niestety opisuje prawdziwy obraz Filipin, których my, jako turyści prawdopodobnie nie zobaczymy. Podoba mi się chłód opisów, emocjonalność komentarza. Przeraża mnie bieda, głód, choroby, wykorzystywanie seksualne kobiet, dzieci, ale takie jest tam życie.

Książkę ilustrują piękne! zdjęcia Grzegorza Wełnickiego.

A teraz czytam "Ogród Afrodyty" Ewy Stachniak. Jest to opowieść o Zofii Potockiej. Bardzo dobrze się czyta. Trudno mi powiedzieć jak będzie dalej. Na razie jest fajnie.

Zadziwienie, robótkowy kącik, trochę przeszłości i audiobook.

Trochę lat żyję na tym świecie.Parę ładnych lat robię na drutach. Oczywiście w dziedzinie drutowej jestem ciągle amatorką. Nie sądziłam jednak, że mogę coś zmienić w swojej technice dziergania. Ciągle zapominam o powiedzeniu, że człowiek całe życie się uczy. A o co chodzi?
Oczka w robótce przerabiam luźno. Oznacza to, że w trakcie robienia są bardzo nierówne i muszę blokować "dzieło". W żaden sposób nie mogłam tego zmienić. Jakiś czas temu czytając Intensywnie Kreatywną, przeczytałam o tym jak to ona przerabia oczka. W tym poście pokazuje jak je wykonać. Obejrzałam i zapomniałam. Nie wiem czemu podczas pierwszej tegorocznej robótki  zastosowałam się do jej wskazówek. I eureka! U mnie różnica jest kolosalna! W dalszym ciągu muszę robótkę blokować, ale serce moje raduje się patrząc na przyrastający sweter.

 Na pierwszym zdjęciu przerabiam po staremu, czyli owijając  wełnę wokół palca wskazującego.

Na drugim już nowsza wersja, która bardziej mi się podoba.

Wrocławski Święty Mikołaj przyniósł mi naczynie zapobiegające bieganiu motka po całym salonie i plątaniu się nitek, jeśli przerabiamy np. żakardy.

I w nowej robótce bardzo się przydaje.

Robótkowy kącik. Pimposhka zaproponowała, abyśmy pokazały swój robótkowy kącik. Ja mam dwa. Jeden został mi chwilowo zabrany. Fotel, w którym się zatapiam, zyskuje nową twarz u tapicera. Tam przesiaduję, gdy czytam i robię na drutach. Ten, który pokazuję jest telewizyjno-robótkowym.

Wczoraj odziałam się w sukienkę, którą zrobiłam chyba dwa lata temu.

Zaczęłam ją robić korzystając z darmowego kursu Doroty. Robiłam od dołu i jak doszłam do pasa i przymierzyłam, to sprułam. Wyglądałam jak syrena. Wszystkie kształty było widać. I nawet więcej. Druga wersja dołu bez oczek lewych i od razu lepiej. Wełna , z której robiłam to Elian Exklusive. Nie gryzie, dobrze się pierze w pralce, super nosi( nie wypycha się wiadomo gdzie) i jest ciepła. Same plusy. Może nie jest to mistrzostwo świata, ale ją lubię.

Chyba muszę zmienić tytuł bloga, bo o bieganiu jest tak dużo, że Was tylko zanudzam. Trochę nadrobię. Nie pisałam, bo mało biegałam. Na święta przyjechała moja przyjaciółka z Łodzi. I znowu zaczęłam. Mój domowy Św. Mikołaj przyniósł mi zegarek do biegania Garmin Forerunner 220. Poprzedni skończył się. I biegałam na zwykły, ale to nie to. Ten mierzy wszystko. Mój Własny Mąż zaraził się ode mnie bieganiem i dostał też od tego przynoszącego prezenty jeszcze lepszy zegarek, przygotowujący do triatlonu. Uczeń przerósł "Mistrza".  W czasie biegania słucham  jak już pisałam, audiobooków. Wczoraj wreszcie skończyłam "Zbrodnię i karę". Piszę wreszcie, bo rzadko biegałam, więc bardzo dużo czasu zabrało mi skończenie tego klasyka. to nie była chyba najlepsza lektura do biegania. Lektor Paweł Kutny nie będzie moim ulubionym. Zamęczył mi tę książkę na śmierć. Teraz słucham "Metro 2033" czytaną przez Krzysztofa Gosztyłę. I to jest inna bajka. Oczywiście jeśli chodzi o poziom literatury, to nie ma co porównywać na korzyść Dostojewskiego. Natomiast przyjemność słuchania pana Gosztyły jest niewątpliwa. Kończę na dzisiaj, bo ktoś musi zrobić obiad. Na razie. 

Książka, czapka i Nowy Rok.

Wczoraj skończyłam czytać "Opowieść ojca przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu" Ruperta Isaacsona. Sięgnęłam po nią w bibliotece dzięki Maknecie i środowej akcji. Ciężko mi idzie ostatnio czytanie książek z "życia wzięte". Ta jednak ujęła mnie bardzo brakiem ckliwości, normalnym opisem bardzo trudnego życia i ogromną walką o syna. Siła miłości rodzicielskiej jest niezmierzona. Z zapartym tchem śledziłam upór o każdy maleńki znak poprawy. Oceniam tę książkę z punktu widzenia rodzica mającego zdrowe dzieci i bardzo mi się podobała.

Teraz dla zmiany nastroju znowu skandynawski kryminał. A co! Jest to"Plac dla dziewczynek" Leny Oskarsson. Jak zwykle chodzi o morderstwo w sielankowym miejscu Szwecji. Na razie przeczytałam 20 stron i chyba mi się podoba.

Jeśli chodzi o druty, to zrobiłam czapkę do kompletu( a przecież nie nosi się kompletów) The Vampyre.

Wzór: własny-Red braid
Druty: 3,75
Włóczka : Silvija
No i właśnie jeśli chodzi o włóczkę. Robiłam na mniejszych drutach niż "wampira", bo chciałam, żeby czapka była bardziej zwarta. W trakcie robienia wychodziła zbroja, nie czapka. Po zmoczeniu bardzo zmiękła i wyciągnęła się, więc jest dłuższa niż zamierzałam.
W komplecie wygląda tak:

Marzena z "Wełnianych myśli"zakazała używania lampy, to Własny Mąż ustawił mnie w jedynej plamie słońca jaka była na podwórku i dopiero dostałam naturalną lampą po oczach. Rozświetliło mnie okrutnie. Nie widać zmarszczek.

I z tym słonecznym promykiem przystępuję do życzeń noworocznych.
Aby nigdy nie zabrakło nam włóczek do wyrobienia, aby trafiały nam się tylko piękne projekty, abyśmy (zwłaszcza ja) zawsze właściwie dobierały kolory do projektów, a przede wszystkim, aby starczyło nam zdrowia i radości z przerabiania setki, tysięcy metrów wełen, bawełen, bambusów, jedwabi i innych cudów. Do siego roku!!!!!!!!!!

Flare i inne "cuda".

Przed świętami skończyłam Flare  Veera Välimäki . Oczywiście nie użyłam wełny jakiej trzeba było, tylko jaką miałam, bo mi się spieszyło. Latem kupiłam bambus Alizee, bo chciałam zrobić sukienkę Missoni. Kupiłam tego okrutnie dużo, bo wydawało mi się, że zabraknie. I teraz wyrabiam, wyrabiam, wyrabiam.

 Zdjęcia są niezłe. Ciągle byłam w ruchu, bo było zimno i to bardzo. A bambus jest bardzo "ciepły".

wzór: Flare
włóczka: Bamboo Fine Batik Design kol. 3255
druty:2,5 lub 2,75

 Wzór jest super rozpisany, robi się go szybko, miło i przyjemnie. Mimo,że robiłam na drutach 2,5, albo 2,75(nie pamiętam), to mój wytwór się wyciągnął. Jakby co to rękawy miały być 3/4, a jakie są to widać. Z rękawów wiszą sznurki, bo nie wiem jeszcze, co mam z nimi zrobić. Myślę.

Wykorzystałam sytuację, że fotograf nie pracuje i mógł mi pstryknąć parę fotek, przebrałam się w sweterek skończony w maju. Cieplej wcale nie było. Ale czego nie robi się dla sztuki.

Wzór: podpatrzony u Eleny Kuzminy
Włóczka: bawełna, kupiona dawno temu i nie pamiętam jaka.
Druty: 3,25 i 3,75
Bardzo lubię ten sweter i często go noszę.

Jeszcze zrobiłam czapkę, ale to już jutro, albo pojutrze. Na razie!