Dzisiaj był piękny dzień, ciepły, rowerem słoneczny. Wybrałam się nad morze, żeby sobie poczytać na klifie. I tak siedziałam na ławeczce przez dwie godziny i czytałam książkę Michała Rusinka o Wisławie Szymborskiej. Opisał poetkę jaką znał przez ostatnie dwanaście lat jej życia. Piękna książka pełna szacunku, ciepła, uczucia, pokazująca Szymborską jako kobietę o fantastycznym poczuciu humoru, ciepłą, pełną wdzięku, uroku, która kochała film, kicz. Cudowna książka o pięknym człowieku, w fantastycznych okolicznościach przyrody, czegóż chcieć więcej. Nie mogłam się oprzeć, aby przesłać wam trochę szumu morza, żaglówki ledwo poruszającej się w słabym wietrze, ale pod żaglami, a nie na silniku, no i łabędzi. Kicz jakich mało, ale jaki uspokajający!

Oprócz czytania , któremu poświęcam się namiętnie, czas wolny poświęcam ogrodowi, który nabiera blasku. Nie zapominam też o dzierganiu. Skończyłam już jakiś czas temu cardigan Justyny Lorkowskiej, ale nie mogę pokazać, bo kupiłam za duże guziki i muszę się wybrać do stolicy powiatu po mniejsze. Ponadto pracowałam nad chustami prezentowymi dla przyjaciółko-koleżanek. Jedną skończyłam, a drugą skończę po napisaniu tego posta.

Najpierw chusta dla Asi. Miałam w zapasach za kanapowych  kolorową włóczkę Mille Colori po dwa motki w dwóch różnych wersjach kolorystycznych i dobrałam do niej pozostałość po cardiganie, który dziergałam dla Suvi . Jak już wielokrotnie pisałam, Moja Asia jest papugą, więc im więcej kolorów tym lepiej. no to poszłam na całość. Improwizowałam troszkę, biorąc za przykład wzór Mara. Najbardziej zainspirował mnie Kolorowy świat włóczek i mulin, gdzie właścicielka( przepraszam, że nie znam imienia, ale czytam go od dawna) dzierga fantastyczne chusty i ostatnie dwie zachęciły mnie do zużycia części moich zapasów.

Rzeczywiste kolory są bardzo żywe.

Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym się nie pomyliła. Bordiura powinna być odwrotna, czyli na lewej stronie mam dwa prawe oczka, a na prawej mam jedno. No cóż, Asia nie będzie wiedziała, jak miało być. Ja zauważyłam dopiero, kiedy zakańczałam ponad 600 oczek. 

I tak jest fajnie. 

Jeszcze nie koniec. Uszyłam sobie letnia prostą sukienkę, ale nie ma fotografa. Zamiast mnie wybrał Zatokę Gdańską pod żaglami (jest zapalonym żeglarzem) i zdjęcia muszą poczekać. 

Jutro zabieram się za kolejną sukienkę. Chyba. Mam nadzieję.

I tym razem to już koniec. 

Pozdrawiam, pozdrawiam, pozdrawiam….