Zanim będzie o prezentach, pozwólcie, że chwilkę popłaczę. Malutką chwilę.
Od 18 marca 2020 w Malezji trwa szaleństwo Covidowe, jak zresztą na całym świecie. Przez rok dawaliśmy znajomym Malezję jako przykład doskonałego radzenia sobie z wirusem. Oczywiście narzekaliśmy na niektóre zasady, głównie na te, które ograniczały nasze poruszanie najpierw po Kuala Lumpur, później po kraju. Ale i tak przez prawie cały rok liczba zakażonych wahała się pomiędzy 1000 a 2000 przypadków dziennie. Kiedy dochodziła do tej górnej granicy, przykręcano nam śrubę. I tak z krótkimi momentami poluzowań dotrwaliśmy do kwietnia. Zaczął się Ramadan, najważniejsze muzułmańskie święto. Ponieważ w Malezji ponad 60 % populacji to Muzułmanie, to rząd nie chcąc drażnić lwa uwolnił wszystko oprócz możliwości podróżowania po kraju. W czasie Ramadanu, oprócz tego, że Malajowie poszczą w ciągu dnia, to często szyją, kupują nowe ciuchy, remontują domy, mieszkania, aby Hari Raya, czyli celebrowanie końca miesiąca modlitewnego zacząć w czymś nowym, aby pokazać gościom nowe meble, nowe kolory ścian, aby pokazać, że są odnowieni nie tylko wewnętrznie. Oznacza to, że rząd, aby zadowolić malajskiego suwerena otworzył sklepy, bazary Ramadanowe -z jedzeniemi i Aidilfitri z jedzeniem i odzieżą. Jakież tam były tłumy! W zeszłym roku wszystko było zamknięte, więc w tym roku ludzie masowo ruszyli na zakupy. I stało się! Każdego dnia obserwowaliśmy wzrosty zachorowań i czekaliśmy z przerażeniem na jakąś decyzję w sprawie ograniczeń bazarowych. Oczywiście muszę wspomnieć, że tutejsze liczby mają się nijak do tych, które były w Polsce. Jednak robiły wrażenie. Przy 9600 przypadkach rząd wreszcie zdecydował się na zamknięcie totalne Malezji. I tak od 2 tygodni znowu siedzę w domu. Do pracy wychodzę, bo mam zaświadczenie z ambasady, że tam pracuję. Prawdę mówiąc nie wiem, czy zadziała, kiedy zatrzyma mnie policja, bo tylko 3 instytucje wydają pozwolenia na poruszanie się. Działają tylko sklepy spożywcze i apteki, przy czym nie można pojechać do sklepu dalej niż 10 km od miejsca zamieszkania, nie przekraczając przy tym granic stanu. Z aktywności ruchowej zostało tylko bieganie i to w okolicy naszego domu. Głośno było o biegaczu, który zapłacił 1000 ringgitów złotych za to, że biegał 4 km od domu.
Zdaję sobie sprawę, że do 31 lipca, czyli daty naszego wyjazdu niewiele się zmieni. Nie będziemy mogli zwiedzać, oglądać, cieszyć się tym krajem. I to doprowadziło mnie do dość dużego psychicznego tąpnięcia. Nie bardzo mogłam sobie z nim poradzić. Wiem jednak, że u mnie kryzysowe sytuacje wymagają czasu, aby znaleźć jakiekolwiek pozytywy. I znalazłam! Wracam do rodziny, przyjaciół. Wreszcie będę miała w bliskim zasięgu mnóstwo sklepów z wełną! Poza tym nie mnie jedną dotknął Covid, nie tylko moje plany wakacyjno-urlopowe wzięły w łeb. Jedno co mnie martwi, to temperatura, pogoda w Polsce. Ja naprawdę przyzwyczaiłam się do całorocznego gorąca, dusznego powietrza, tej nasyconej zieleni. Ach... Dobra, wystarczy! To miała być chwila, przepraszam.
Za sześć tygodni wylatujemy. Nie tylko my. Pomału zaczynają wyjeżdżać nasi przyjaciele. I jest to bardzo smutne. Tym bardziej, że nie możemy ich pożegnać osobiście, nie możemy się z nimi spotkać. To znaczy na chwilę, uściskać, wycałować można. mi jednak chodzi o spotkania z pogaduchami, dobrym jedzeniem, winem. Zabronione.
Pozostało mi wykonać prezenty od serca, własnymi rękami, aby zawsze o nas pamiętali.
Dzisiaj pokażę dwa prezenty, dla Kevina i Karen z Kanady, którzy opuszczają Malezję już w najbliższych dniach. Gdziekolwiek jechaliśmy z nimi razem samochodem, ja zawsze robiłam na drutach. Pewnego dnia Kevin, tak mimochodem stwierdził, że na pożegnanie chce ode mnie szalik w biało-czerwonych kolorach. I masz, znajdź tu w Malezji odpowiednią wełnę. Oczywiście nie znalazłam czystych kolorów, ale dość zbliżone. Dla obojga zrobiłam szal i chustę w tych samych kolorach. Taki mały zestaw w kolorach polskich i kanadyjskich.
Dla Kevina wybrałam projekt Skylar shawl, zaprojektowany przez Rastusa projektanta z Tajwanu. Przepiękny szal, u niego zrobiony z grubości fingering, u mnie z DK. Nie miałam innej. Świetny szal, ale baaardzo pracochłonny, bo robiony jest po długości, a nie szerokości, co oznacza, że za każdym razem przerabiałam ponad 400 oczek! Po skończeniu, z radością rzuciłam go na 2 tygodnie w kąt. Musiałam od niego odpocząć. Niestety, bardzo spodobał się mężowi i po powrocie do kraju czeka mnie powtórka.....
Dla Karen wybrałam chustę Sangaku Melanie Berg. Miałam olbrzymi problem z wyborem projektu. Karen jest fantastyczną kobietą, ale ubierającą się prosto, bez finezji. Nie przywiązuje wagi do ubioru. Nie jest to dla niej najważniejsza sprawa na świecie. Chciałam znaleźć coś prostego, ale nietuzinkowego i chyba znalazłam. Oryginalny projekt jest w odwrotnej kolorystyce, to znaczy z białym tłem. Zdecydowały względy praktyczne. Łatwiej w czystości jest utrzymać czerwień niż biel.
Kolejny raz zauważyłam, że ostrość moich zdjęć jest tragiczna. Fachowiec ze mnie wielki....
Do obu projektów użyłam wełnę Pure Wool, col. 901 i 910 i druty 4,0.
Z czytaniem idzie mi ciężko. Głowa zajęta jest zjazdem, lockdownom. Nie mogę się za bardzo skupić na poważnej lekturze. Głównie wybieram kryminały. Przepływają mi przez głowę, nie wymagają skupienia. Jednak znalazłam pośród moich lektur kilka, które z czystym sercem mogę polecić.
1. "Izbica, Izbica" -historia miasteczka, zamieszkałego prze wojną w 95 % przez Żydów. wojnę przeżyły jedynie 23 osoby. Opowiada o przedwojennych losach miasteczka, o tym jak my Polacy przyczynialiśmy się albo do przetrwania, albo do zagłady Żydów. Świetnie, napisany reportaż, bardzo literacko. Autor nie ocenia postaw ludzi, tylko je opisuje.
2. "Czułą przewodniczka. Kobieca droga do siebie". Nie czytam poradników i już. A tu mi się zdarzyło. I nie żałuję. Jest to pozycja skierowana do kobiet, próbujących odnaleźć siebie, próbujących wyjść z szufladek, z ram, próbujących odnaleźć swoje ja, swoje potrzeby. Jest napisana lekko, bez moralizatorstwa. Warto przeczytać.
3. "Miedziaki". Kolejna pozycja Colsona Whitehead poruszająca problemy rasowe z lat 60-tych. Autor opisuje dramatyczne losy nastoletniego chłopca osadzonego w domu poprawczym. Realia tego miejsca z wszelakimi patologiami są opisane bardzo obrazowo i dramatycznie. Bardzo dobra, choć niełatwa pozycja.
4. "Trzynasta opowieść" Diane Setterfield. Przepiękna książka! Cudowna! Bardzo znana pisarka Vida Winter poprosiła Margaret, pracownicę antykwariatu i biografkę, o napisanie historii jej życia. Margaret chcąc zapoznać się z nieznaną jej wcześniej twórczością pisarki, czyta książkę "Trzynaście opowieści" o przemijaniu i rozpaczy. Kończąc czytać zauważyła, że opowieści w książce jest tylko dwanaście. Trzynastą jest historia życia pisarki, niezwykle wciągająca, dramatyczna, pełna siostrzanej miłości, sekretów rodzinnych.
5. "Kim Jiyoung. Urodzona w 1982", koreańskiej pisarki Cho Nam-Joo. Jiyoung jest typową Koreanką, choć może nie do końca typową, bo ma świadomość, jak się nią nie stać. Ale droga od świadomości do wyrwania się z ram, okowów kulturowych jest bardzo daleka. co znaczy być kobietą w Korei? Przede wszystkim jesteś zawsze niżej niż mężczyzna, nawet jeśli jesteś lepiej wykształcona, osiągasz lepsze wyniki w nauce. To mężczyzna je pierwszy, je lepiej, zwalnia się go z wszelkich obowiązków, prac domowych, dostaje bez problemu pracę, lepiej zarabia. To kobieta rezygnuje z siebie, ze swoich pasji, z pracy, bo musi urodzić dziecko, musi je wychować. Kobiety są wyszydzane, molestowane seksualnie. I kiedy bohaterka próbuje to zmienić, traktuje się ją jak szaloną, chorą. Świetna książka!
Pomału moja azjatycka przygoda dobiega końca. Czas bardzo szybko zleciał. Za szybko. I co tu dużo pisać, było pięknie!
