Środa

I cóż że środa? Dla mnie ostatnio ze środą nie było po drodze. Nie miałam czasu, aby napisać i pokazać coś logicznego. W sobotę wieczorem, nagle bez żadnego ostrzeżenia dopadło mnie choróbsko, które pozbawiło mnie jakichkolwiek sił. W niedzielę doszła do tego temperatura więc powlokłam się do lekarza, który usłyszał furczenie w oskrzelach i kazał leżeć. Nie opierałam się owemu nakazowi, bo jakoś tak utraciłam siły na cokolwiek oprócz spania. Druty leżą obok i zachęcają do działania. Robię jeden rządek, góra dwa i odkładam. Jestem w stanie jedynie czytać. No i nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Mogłam w ciszy i spokoju skończyć książkę, która skupienia wymagała. A jest to "Jadąc do Babadag" Andrzeja Stasiuka.

Zabierałam się za nią od dłuższego czasu, ale jakoś nie szło. W wakacje, podczas zwiedzania rumuńskiej Dobrudży, przejeżdżaliśmy przez Babadag.

Byliśmy bardzo ciekawi co takiego było ciekawego w tej miejscowości, że Stasiuk umieścił ją w tytule swojej książki(nie czytaliśmy jej jeszcze). Zatrzymaliśmy się. Wypiłam wino, średnie akurat, mąż nie , bo kierowca. rozejrzenie po miejscowości zajęło dwie minuty. Nic tu nie było! No, może Cyganie byli, ale na obrzeżach. Dwa miesiące później już wiem. Opisał właśnie to nic. Opisał codzienność prowincji, bardzo głębokiej prowincji, pustkę przestrzeni, pogranicze a przede wszystkim swoją obsesję, Cyganów. Poprzez senną, powoli wijącą się narrację opowiedział o miejscach zapomnianych przez Boga, gdzie nawet wrony zawracają, gdzie nie ma nic, gdzie nic się nie dzieje. Ale właśnie ta cisza, ta beznadziejność, ta nieskończoność chwili pociąga autora bardziej, niż miejsca odwiedzanie powszechnie prze każdego turystę. Dla mnie ta książka to była uczta, niełatwa ale jakże przyjemna. Zacytuję jeden fragment, który ukazuje niezwykłość książki, w której nie ma akcji, ani dialogów.

"Krople spadały na pokład, na twarzach załogi nuda szła o lepsze z obojętnością, a ja próbowałem sobie wyobrazić, że wchodzimy właśnie w przesmyk, w którym przestrzeń traci ciągłość, traci dotychczasowy sens, tak jak materia zmienia stan skupienia. Jednym słowem stałem oparty o reling, paliłem papierosa i próbowałem udawać przybysza, który zapuścił się w problematyczne kraje, bez przewodnika, bez uprzedzeń i bez aroganckiej wiedzy."

Przed Stasiukiem pochłonęłam "Bosonogą królową" Ildefonso Falconesa, który napisał "Katedrę w Barcelonie" i "Rękę Fatimy"(też obie super).

To opowieść o losach cyganów w osiemnastowiecznej Hiszpanii. Na ich tle toczy się historia dwóch kobiet, byłej kubańskiej niewolnicy Caridad i Cyganki Milagros. Barwne dzieje o zwyczajach cygańskich, o namiętnościach, miłości, nienawiści, honorze, okrucieństwie, prześladowaniu, przyjaźni, wierności i zdradzie. Tak wiele różnych skrajnych emocji niesie ze sobą ta książka. Bardzo dobrze opowiedziana, czyta się bardzo szybko.

I oczywiście nie mogę pominąć kolejnego audiobooka. Tym razem to "Karaluchy" Jo Nesbo.

Harry Hule jest detektywem, który ma kłopoty z alkoholem. Dostaje sprawę zamordowania norweskiego ambasadora w Tajlandii. Sprawa jest delikatna, gdyż wszystkie poszlaki wskazują na to,że ambasador zajmował się pornografią dziecięcą, a poza tym zginął podczas spotkania z tajlandzką prostytutką. Hule został wysłany na miejsce zbrodni, gdyż miał sobie nie poradzić ze sprawą. Rząd norweski nie chciał rozgłosu przed zbliżającymi się wyborami. Bardzo mi się podobała intryga, ale przede wszystkim sam audiobook. Pierwszy raz słuchałam słuchowiska. Zrealizowana je rewelacyjnie! Udział w nim wzięli najlepsi aktorzy. Nie raz oglądałam się za siebie, bo słyszałam otwierane drzwi, jadący samochód, lub strzały. Rewelacja!
A ponieważ dzisiaj jest środa to muszę pokazać, co aktualnie mam na tapecie.

Książka jest super, ale o niej za tydzień. Dużo już było o książkach. Czas pokazać co na drutach się dzieje. 

A dzieje się kardigan dla Moniki, córki przyjaciół z Warszawy. I w tym jest problem. Wkładka, czyli Monia jest daleko, a przede wszystkim ma figurę lekko różną od mojej. Ma większy biust(o co nie jest trudno, bo mojego trzeba szukać), duuuużo większy, węższe biodra. Przez dwa dni zastanawiałam się jak ugryźć rozmiar rozpisanego wzoru. Po dwóch dniach zadzwoniłam do Marzi po konsultację. Po kolejnych pięciu minutach decyzja została podjęta. Ja jak typowa, zodiakalna Ryba, a może ten, a może ten rozmiar, a Marzena raz dwa i jest podjęta decyzja. Jak skończę, to okaże się czy właściwa.

Dziergam z włóczki Lana Gatto camel hair. Połączenie merino extrafine 60% i wełny wielbłądziej 40 %. Jest fantastyczna!!! Cudownie miękka! Ma takie włoski, których się przeraziłam jak zobaczyłam w paczce. Jednak w dotyku nie dają uczucia podgryzania. Fason jest trochę luźnawy, ale staram się go choć dopasować do figury, bo oryginalna wersja nie do końca przypadła mi go gustu(jeśli chodzi o ten luz). Robię ten sweter:

Zdjęcie pochodzi ze strony Raverly. Moja wersja jest zmodyfikowana kolorystycznie i będzie krótsza.
I nie wiem jeszcze, czy będzie zamek, czy guziki. Myślę.
W międzyczasie zrobiłam komplecik dla Zosi, córki mojej koleżanki z pracy. Zosia ma dwa miesiące i jest cudna!

Wełna to Baby Merino Dropsa, druty 3,25. wkładki nie ma, bo jestem chora. Ale jak tak będę zwlekała, to Zosia wyrośnie.
No dobra, koniec tej grafomanii. Do dalszego lenistwa z książką!

Szmaragdowa środa.

Już dwa tygodnie minęły odkąd ostatni raz pojawiłam się na blogu. Trochę się działo i dzieje zdrowotnie. Sypię się. Najpierw spędziłam tydzień w przychodni próbując  dojść co dolega mojej prawej stopie. Mam problemy w chodzeniu w jakichkolwiek innych butach niż adidasach(nawet w balerinach jest ciężko). Mogę biegać, ale nie mogę grać w siatkówkę. Pierwszy doktor usłyszawszy, że zaczęło się od palucha stwierdził, że to jest dna moczanowa i tylko na tym się skupił. Nie słuchał mnie już więcej. Kazał zrobić wyniki. Poczytałam w internecie i się załamałam. Nie chorobą, ale dietą. Nie mogłabym nic jeść i pić co lubię. Badania zrobiłam i wyszły prawie jak żyleta. Sprawdziłam najpierw w internecie, a potem poszłam do innego młodego lekarza. I na szczęście dna wykluczona, ale dostałam nowe skierowania na badania i prześwietlenia w kierunku reumatyzmu lub problemu ortopedycznego. Cieszyłam się jak dziecko.  I przy okazji wyszło ,że tak cudnie do końca nie jest, bo mam poważne zakażenie układu moczowego. Ale to drobiazg, dostałam lekarstwo i żyję. A tak siedząc w przychodni wśród chorych załapałam anginę. Okrutną. Piąty dzień leżę jak wór i na nic nie mam siły. Ale już jest lepiej. Chyba. Dobra koniec użalania się nad sobą.
Sweter szmaragdowy skończyłam, nawet byłam w nim w pracy i chciałam zrobić sesję, ale w międzyczasie poróżniliśmy się trochę z moim Własnym Mężem i nie mam zdjęć. Teraz już się odróżniliśmy ale ja wyglądam jak żywa reklama filmu z czasów II wojny światowej, zapadnięte  i podsiniałe oczy, "świeże i dopiero ułożone" włosy i poczekam na lepsze czasy.
Tak leżąc sobie w łóżku, trochę czytając, trochę śpiąc wykańczałam moją szmaragdową włóczkę. Zrobiłam mitenki i czapkę.

Skorzystałam ze wzoru Gia fingerless gloves. Chciałam czegoś lekkiego i ażurowego. Ażuru jest tu niewiele, ale wzór bardzo mi się podoba. Może nie jest do końca widoczny ze względu na barwy włóczki, ale i tak jest nieźle. Robiłam na drutach 2,0. Miały być ścisłe i obcisłe i takie są.
Ręce to jedyna część ciała, którą teraz można fotografować, więc czapkę przedstawiam jako zezwłok i musicie mi uwierzyć na słowo ,że całkiem na mnie wygląda nieźle. Kolory są niesamowite, takie wiosenne. Aparat tradycyjnie przekłamuje kolory. Na żywo więcej w nich zielonego niż niebieskiego. A do tego zielony jest bardzo intensywny.
Czapka ma kształt wydłużony, krasnalowaty, bo w takim fasonie dobrze wyglądam. Zastosowałam w niej wzór z mitenek. Użyłam do robótki również dwójki druty.

Dzisiaj środa, więc trzeba napisać trochę o bieżącym dzierganiu i czytaniu.

Na drutach Street chic Asji. Bardzo podobał mi się projekt odkąd Asja pokazała go na swoim blogu. Czekałam na publikację wzoru, zakupiłam w YarnAndArcie przepiękną włóczkę sock yarn o wdzięcznej nazwie Gray Salmon i dzisiaj właśnie zaczęłam . Trochę jestem przerażona lewymi oczkami robionymi na okrągło, no ale trzeba cierpieć kiedy się chce mieć coś pięknego i niepowtarzalnego.
Włóczka ma cudowne kolory, które mnie urzekły od pierwszego wejrzenia.

Zdjęcie zapożyczyłam ze strony sklepu. Po zwinięciu wygląda tak:

Ma piękną błyszczącą nitkę, która nie jest nachalna i mam nadzieję, że nie będzie gryzła. Matko, jaka jestem podekscytowana. To znak, ze zdrowieję.

To teraz książki.

Pierwszą, którą przeczytałam w zeszłym tygodniu była cegiełka Elżbiety Cherezińskiej "Legion".

Jest to opowieść o Brygadzie Świętokrzyskiej , która wykazała się wielkim męstwem i patriotyzmem w czasie II wojny. Sama autorka napisała, że kiedy pierwszy raz usłyszała o tej brygadzie to przyszły jej na myśl "Bekarty Wojny". "Nielegalni, niepokorni, nieprawomyślni. I skuteczni". Jest to historia ludzi, którzy po nieudanej kampanii wrześniowej nie chcieli się poddać ani Niemcom ani Sowietom,. Chcieli walczyć. Jestem z pokolenia, które było nauczane historii inaczej niż jest przedstawiona w tej książce. Uczono mnie, że owszem najważniejsze była Armia Ludowa i Bataliony Chłopskie, dalej było AK i właściwie tyle. I ,że oddziały tych ugrupowań walczyły z wrogiem. Z książki dowiedziałam się, że było ponad 100 różnych ugrupowań, które oprócz tego, że walczyły z wrogiem, to walczyły ze sobą. Najważniejsza była walka ideologiczna. Przerażające były opisy mordowania Polaków tylko dlatego, że byli z AK lub z Al. Co to były za czasy! Niech nie zabrzmi to bardzo ciężko. Książka jest napisana  z tempem , przygodą i prawdą historyczną. Opisuje wiele brawurowych akcji. Symptomatyczne jest to, że brygada walcząca z wrogiem, czyli Niemcami i z komunistami, broniąca ludność cywilną przed bandami, likwidująca zdrajców, kiedy przemaszerowała z terenu Polski na  obszar opanowany przez aliantów, stała się solą w oku zachodnich sprzymierzeńców. Gdyby nie Amerykanie, a zwłaszcza generał Patton, zostaliby oddani w ręce Rosjan i skończyliby nie wiadomo gdzie. A raczej wiadomo. 

Druga książka, dużo lżejsza. 

"Spirala śmierci"Leeny Lehtolinen.

Noora Nieminen jest bardzo utalentowaną łyżwiarką, nadzieją fińskiego łyżwiarstwa figurowego. Po jednym ze swoich treningów zostaje zamordowana własnymi łyżwami. Śledztwo prowadzi pani nadkomisarz Maria Kallio, będąca w siódmym miesiącu ciąży. Bardzo dobry kryminał. Do końca nie wiadomo, kto jest sprawcą, czy ludzie z jej najbliższego otoczenia, zawodnicy, trenerzy, czy człowiek , który od dłuższego czasu absorbuje jej rodzinę swoją osobą. Bardzo dobre tempo, zakręcona intryga, bardzo interesująca pani komisarz, to wszystko wpływa na jakość książki.

Skończyłam słuchać "Metro 2033"Dmitry Glukhovskego, czytaną przez Krzysztofa Gosztyłę. Nie urzekła mnie ta historia. Niestety. Po zakończeniu wielkiego konfliktu atomowego, wszyscy żywi ludzie schronili się w moskiewskim metrze. Ludzie żyją na poszczególnych stacjach, na których stworzone są pozory normalnego życia. Żyją w grupach, które łączy ideologia, religia, lub po prostu miejsce pobytu. Za wszelką cenę próbują przetrwać. Artem, główny bohater powieści, jest młodym mężczyzną, mającym misję do spełnienia. Od niego zależy przyszłość Metra i ludzi tam żyjących. Książka ma wierne grono fanów i miłośników. Ja do nich nie należę. Krzysztof Gosztyła ratuję tego audibooka jak tylko może. Jest genialny. Książka jak dla mnie, nie. 

Na zdjęciu są dwie książki. Jedna to opowieść o Tomaszu, dziennikarzu "Trójki" i Zdzisławie, malarzu Beksińskich. I druga "Co nam zostało" Zeruyi Shalev. Zaczęłam czytać tę drugą, ale łatwa  nie jest. Sam sposób pisania, bez dialogowy, z niewieloma akapitami wymaga skupienia. Zaś pierwsza pozycja opowiada o bardzo skomplikowanych postaciach. nie wiem co wybrać. 

Aby nie przemęczać się za bardzo, na uszy wrzuciłam Harlana Cobena "Zostań przy mnie".

Już dawno tyle nie napisałam. Mam wielką nadzieję, że nie zanudziłam Was za bardzo. Jeśli tak, to trudno. Nie mam z kim pogadać. Mój Własny Mąż całe dni spędza w łazience remontując ją. Więc zostałyście Wy. Dzięki.

Książki i trochę drutów.

Parę dni temu skończyłam czytać "Ogród Afrodyty" Ewy Stachnik. Opowieść o życiu Zofii Potockiej. Umierająca na raka hrabina przebywa w Berlinie i wspomina swoje barwne i ciekawe lata. Od córki greckiego handlarza bydłem, do żony majora Witta i na koniec Szczęsnego Potockiego. Jej życie było bogate w romanse, przechodziła przez wiele sławnych alków. Jednak nie mnie oceniać jej moralność. Podziwiam jej wytrwałość w dążeniu do osiągnięcia celu.Bardzo mi się podoba pokazanie najpiękniejszej kobiety Europy  przez pryzmat wielu jej bliskich osób. Bardzo dobra książka. Polecam gorąco.

A żeby nie było tak ambitnie, to wróciłam do skandynawskich kryminałów. Parę tygodni temu przeczytałam pierwszą książkę Ninni Schulman "Dziewczynka ze śniegiem we włosach". Obecnie kończę kontynuację owej książki- "Mężczyzna, który przestał płakać". W małym spokojnym miasteczku płoną domy, w których giną pozornie zwyczajni mieszkańcy. Postaci poznane w poprzednim tomie pracują nad sprawą, mają normalne, codzienne problemy i są ludźmi, z którymi się identyfikujemy. Bardzo dobre tempo, ciekawa intryga, do końca nie wiadomo kto jest sprawcą. Jeśli ktoś chce spędzić mile czas podczas niezobowiązującej lektury to bardzo polecam.

Obok książki na drzewku z buczyny wisi czapka w sowy dla Misi, mojej fantastycznej siostrzenicy. Z ostatniego swetra zostało mi trochę alpaki. Po co się ma zmarnować. Pewnie zostanie jeszcze na czapkę, niezbyt grubą dla mnie.
W Magic Loopie zakupiłam sobie włóczkę na robótkę feryjną. nie będzie zbyt skomplikowana, bo większość czasu spędzę w samochodzie. Będzie to coś w stylu Boxy lub Relax, oczywiście z jakimiś warkoczowymi modyfikacjami. Jeszcze dwa dni.

Pierwsze zdjęcie bez lampy, drugie z lampą. Na drugim kolor bardziej prawdziwy, ale pierwsze zdjęcie ładniejsze. Marzena byłaby dumna.

Książka, czapka i Nowy Rok.

Wczoraj skończyłam czytać "Opowieść ojca przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu" Ruperta Isaacsona. Sięgnęłam po nią w bibliotece dzięki Maknecie i środowej akcji. Ciężko mi idzie ostatnio czytanie książek z "życia wzięte". Ta jednak ujęła mnie bardzo brakiem ckliwości, normalnym opisem bardzo trudnego życia i ogromną walką o syna. Siła miłości rodzicielskiej jest niezmierzona. Z zapartym tchem śledziłam upór o każdy maleńki znak poprawy. Oceniam tę książkę z punktu widzenia rodzica mającego zdrowe dzieci i bardzo mi się podobała.

Teraz dla zmiany nastroju znowu skandynawski kryminał. A co! Jest to"Plac dla dziewczynek" Leny Oskarsson. Jak zwykle chodzi o morderstwo w sielankowym miejscu Szwecji. Na razie przeczytałam 20 stron i chyba mi się podoba.

Jeśli chodzi o druty, to zrobiłam czapkę do kompletu( a przecież nie nosi się kompletów) The Vampyre.

Wzór: własny-Red braid
Druty: 3,75
Włóczka : Silvija
No i właśnie jeśli chodzi o włóczkę. Robiłam na mniejszych drutach niż "wampira", bo chciałam, żeby czapka była bardziej zwarta. W trakcie robienia wychodziła zbroja, nie czapka. Po zmoczeniu bardzo zmiękła i wyciągnęła się, więc jest dłuższa niż zamierzałam.
W komplecie wygląda tak:

Marzena z "Wełnianych myśli"zakazała używania lampy, to Własny Mąż ustawił mnie w jedynej plamie słońca jaka była na podwórku i dopiero dostałam naturalną lampą po oczach. Rozświetliło mnie okrutnie. Nie widać zmarszczek.

I z tym słonecznym promykiem przystępuję do życzeń noworocznych.
Aby nigdy nie zabrakło nam włóczek do wyrobienia, aby trafiały nam się tylko piękne projekty, abyśmy (zwłaszcza ja) zawsze właściwie dobierały kolory do projektów, a przede wszystkim, aby starczyło nam zdrowia i radości z przerabiania setki, tysięcy metrów wełen, bawełen, bambusów, jedwabi i innych cudów. Do siego roku!!!!!!!!!!

Sobotni spacer.

Po wczorajszej potężnej wichurze, dzisiaj ciągle wiało, ale lżej. Nad morzem wiatr to zupełnie normalna sytuacja. jednak to co było wczoraj wykraczało poza normalność. Po obfitym śniadaniu postanowiliśmy zabrać nasze maleństwo na spacer nad morze, że by zrobić parę fajnych fotek. Sztormowe morze jest cudne! Wzburzone, falujące, huczące! Coś pięknego! Chcieliśmy zrobić dużą pętlę zakończoną w knajpie u Szwagra. Niestety Barnaba, nasz pies zmienił nasze plany. Po drodze wytarzał się w super cuchnącej wielkiej kuuuupie.

 No cóż. Postanowiliśmy opłukać go w morzu i iść dalej. Barnaba miał inne plany. Nie lubi się kąpać sam. Wciągnął do zabawy Męża.

Kiedy mąż wykręcał mokre skarpetki, Barnaba wolny czas wykorzystał na okopanie pozycji.

No i moja chwila dla fotoreportera.

Wróciliśmy do domu, wypraliśmy psa i znowu ruszyliśmy nad morze, tylko już miastowe, a nie nasze wsiowe.

A tutaj "Biegająca  z mewami".

I jeszcze parę fotek z portu i mola. Poziom morza jest bardzo wysoki, właściwie równy z nawierzchnią portową. Mnóstwo ludzi w porcie czyhających na super ujęcia zdjęciowe.

No i tyle. Było cudnie!!!

Super spacer zakończony najpyszniejszy na świecie plackiem po węgiersku u Szwagra. 

Pasiak bawełniany, o którym pisałam w poprzednim poście, uratował się. Zdjęcia będą jutro, bo już szaro i nie chce mi się przebierać. Pozdrawiam gorąco.