Farbowanie

Wszystko przez Marzenę. Namówiła mnie do kupna włóczki do farbowania. Ja osoba mało asertywna, po chwili wahania zgodziłam się. Przeraziłam się kiedy odebrałam z Wrocławia bezbarwne, śmierdzące precelki. I co ja mam teraz z tym zrobić? Będąc w Warszawie zakupiłam farbki. I na tym się skończyło. "Upierdliwa" Marzena co chwilę zadawała mi podchwytliwe pytanie " A co z wełenką"? Nic.
Postanowiłam zawalczyć z własnym lenistwem, lękiem przed nieudaną próbą. Mój Własny Mąż postanowił się pouczyć na podyplomówce i porzucił mnie na dwa dni. Nie miałam już żadnej wymówki. Wcześnie studiowałam strony opisujące sposoby farbowania. Teoretycznie byłam przygotowana rewelacyjnie. Zabezpieczyłam pół kuchni folią malarską, przygotowałam farbki.

 I zaczęło się. Bawiłam się jak dziecko! Tu pomazać, tam pomazać. Super! Oczywiście miałam plan kolorystyczny. nie do końca wyszło jak chciałam. Trzy różne zielone na wełnie nie wyszły różne, zlały się. No cóż. Nie ma tragedii.

Tu wygląda nieźle. Na sucho już niekoniecznie. Ale i tak mi się podoba!
Potem suszenie.

I efekt końcowy.

Oczywiście zrobiłam próbkę, ale aparat zostawiłam w szkole i nie mam odpowiedniego sprzętu do utrwalenia moich pierwszych prób farbiarskich. 

Zostały mi jeszcze dwa motki, które pomęczę fioletami w różnych odcieniach. Jak się uda.