Serialowo, czapkowo i książkowo

   

 Odkąd przyjechaliśmy do Malezji nie oglądamy typowej telewizji. Nie wykupiliśmy żadnej miejscowej stacji. I nie dlatego, że nie rozumiemy Bahasa, czyli miejscowego języka. Nie  znamy, bo większość ludzi mówi po angielsku, więc nie było potrzeby nauki tego języka. Na platformach telewizyjnych można znaleźć mnóstwo kanałów angielskojęzycznych, więc mielibyśmy co oglądać. Nie chcieliśmy jednak wiązać się z telewizją, chcieliśmy od niej odpocząć. Nie znaczy to również, że nie wpatrujemy się w 50 calowy telewizor. W naszym mieszkaniu mamy nawet typowo telewizyjny pokój, w którym zasiadamy codziennie( jak mamy czas i nie mamy innych obowiązków) około 21. Mamy dostęp do Netfixa. Przez prawie 4 lata został przez nas przeszukany wzdłuż i wszerz. 

    Ten rok jest ciężki, bo niewiele nowego się pojawia na platformie. I tak postanowiliśmy zacząć oglądać filmy, seriale, które z różnych przyczyn w przeszłości nie przypadły nam do gustu. Sześć lat temu próbowaliśmy poznać "Breaking bad". Po dwóch odcinkach zarzuciliśmy oglądanie. Nie mamy pojęcia, dlaczego nam się wówczas nie podobał. I nie pomagały zachwyty mojej siostry, naszych znajomych.  Na YouTube oglądam kilka kanałów, które recenzują i polecają filmy i seriale. Jednym z nich jest jakbyniepaczeć. Na początku drażnił mnie głos prowadzącej (przepraszam za to), ale przekonała mnie swoimi opiniami i profesjonalnym podejściem. Wielokrotnie, bardzo pozytywnie wypowiadała się o " Breaking bad" i zwłaszcza o " Better call Saul", który mimo, że został nagrany poźniej, to czasowo dzieje się wcześniej. Z jej informacji wynikało, że właśnie od tego drugiego powinniśmy zacząć. I tak zrobiliśmy. O matko, jakie te dwa seriale i kończący je film "El camino"były dobre! Oglądając je wieczorami przez ponad dwa miesiące, nie mogliśmy dojść do tego, dlaczego nie skończyliśmy wcześniej, dlaczego poprzestaliśmy na dwóch epizodach? Nie mamy pojęcia. Jeśli jest jeszcze ktoś, kto nie oglądał tych seriali, polecam gorąco.

Saul Goodman, główny bohater "Better call Saul"- genialny!

Zaczynałam serial z dużą sympatią dla głównego bohatera White'a, kończąc moje odczucia były totalnie inne. Tylko jeden odcinek podczas pięciu serii mnie zmęczył, kiedy przez prawie godzinę zabijali muchę. No cóż.

        Chciałam tutaj jeszcze krótko wspomnieć o dokumentalnym filmie "Ciemne strony rybołówstwa". To film wskazujący rybołóstwo, zwłaszcza to przemysłowe, na dużą skalę,  jako główną przyczynę degradacji świata wodnego. Wiele się mówi, że plastik jest głównym źródłem zanieczyszczeń wody. Autor filmu wskazał, że to zaledwie 5% ogólnego zanieczyszczenia. Największy wpływ na stan wód mają sieci rybackie, porzucane przez statki łowiące ryby. I zgadzam się z tym, zwłaszcza po ostatniej wycieczce na Wyspę Krabową. 

        Ze względu na wirusa w Malezji jest mnóstwo obostrzeń, jak wszędzie. Wiele z nich już poluzowano, możemy się spotykać, wychodzić do restauracji., uprawiać sporty.  Do niedawna mogliśmy się poruszać tylko 10 km od miejsca zamieszkania. Na drogach były policyjne blokady. Od niedawna możemy się poruszać w ramach stanu, powiedzmy naszego województwa. Nasz stan Selangor nie należy do najciekawszych, większość interesujących miejsc już widzieliśmy. Jednak staramy się wynajdować jakieś perełki warte zobaczenia. I tym właśnie jest Wyspa Krabowa, Pulau Ketam. Wszyscy mieszkań mieszkają w domach na palach, mnóstwo tam jest restauracji z przepysznymi owocami morza. Chociaż po obejrzeniu filmu o spustoszeniach i zanieczyszczeniach wód, nie wiem, czy to jest najlepsza opcja. 

Ludzie poruszają się na elektrycznych skuterach, motorkach. Są nawet dwa kosze na butelki plastikowe.

I to są bardzo obiecujące i interesujące obrazki.

Niestety są też takie:

        A najbardziej niesamowite jest to, że w domach mają czysto, przy wejściach do domów też. Za płotem ich już nie interesuje. nie mają systemu odbioru śmieci. Podobno wyrzucają je prosto do wody. Przykro było mi na to patrzeć, bo wyspa fantastyczna, ludzie niezwykle przyjaźni i otwarci. Ale...

    

    Oczywiści poszliśmy na owoce morza. I wiecie co, uwielbiam te lokalne klimaty, plastikowe krzesełka, obrusy prawie czyste, kuchnie obok toalet.  Sanepid miałby tutaj używanie. A my żyjemy i mamy się dobrze.

Pan w koszulce na ramiączkach, to kucharz, który serwuje jedzenie. Super, prawda?

        Czapki.

    To nie są akcesoria najbardziej przydatne w Malezji, ale jak szybko się je robi! Jestem przygotowana na kilka zim, albo mam kilka gotowych prezentów. Jeszcze nie wiem.

Dzisiaj pokażę trzy. 

 Pierwsza to projekt Justyny Lorkowskiej Tied-knots. Włóczka to mieszanka wełny i bawełny Northcote cotton  od Vera Moda. Świetnie się z niej robi, miękka, miła w dotyku. Zrobiłam z niej sweter, który mam na zdjęciu, ale o tym kiedy indziej. 

Kolejna to projekt Amy Miller Chevromania . Wełna to Baby dreamtime merino 4 ply Patons. Fantastyczna, mięciutka. Bardzo lubię ten projekt. Taka wprawka do żakardów, do których się mocno, narazie tylko mentalnie, przymierzam.

Trzecia to Westboro hat Selmy Incesulu. Wełna to jakieś Merino lace od Langa, chyba, bo zgubiłam metkę. Robiłam podwójna nitką. Jeszcze jej nie zblokowałam, co niestety widać. No trudno.

Mam jeszcze zrobione trzy czapki, ale aby was nie zanudzić, pokażę wam innym razem.

To jeszcze biegusiem wspomnę o książkach, które ostatnio przeczytałam i wam polecam:

1. "27 śmierci Toby'ego Obeda" Joanny Gierak-Onoszko. Fantastyczny reportaż o traktowaniu rdzennych mieszkańców Kanady przez wiele, wiele lat.  To była konfrontacja pomiędzy moimi wyobrażeniami o kraju o przepięknej przyrodzie, otwartym na różnorodne kultury i nacje, a tragedią, koszmarem dzieci siłą zabranych rodzicom, pozbawianych korzeni, bitych, molestowanych. Najgorsze dla mnie było, że przez długi czas ci tolerancyjni Kanadyjczycy nie potrafili przeprosić za niewyobrażalne krzywdy, których dokonali.

2."Na wschód od Rabatu" Hanny Krall. Bardzo dobry zbiór  reportaży  o Związku Radzieckim napisanych na przełomie lat 60 i 70. Po wielu latach ciągle brzmią aktualnie i świeżo.

3 "Morfina" Szczepana Twardocha. Twardoch to moje odkrycie zeszłego roku i ta fascynacja trwa nadal. 

Nie są to łatwe książki w odbiorze, ale dla mnie o wielkiej sile rażenia.

4."Niewidzialni. Największa tajemnica służb specjalnych PRL" Tomasza Awłasewicza. Historia oddziału kontrwywiadu, który pod osłoną nocy wchodził do ambasad i konsulatów, otwierał nieotwieralne drzwi, kopiował ważne dokumenty, zostawiał wszystko w stanie nie dającym odczuć, że ktoś przeglądał i kopiował dokumenty. Ci ludzie byli profesjonalistami w każdym calu. Bardzo dobra książka, zwłaszcza jak się patrzy na współczesne służby.

I jeszcze dwa kryminały: 

1. "Przeciwko bratu" Marcina Dudzińskiego

2."To ja Szpilka, Klub" Marcina Ciszewskiego

Bardzo fajne, lekkie, niewymagające pozycje.

Kończę, bo już nie mam siły nic więcej wymyślić.