Niedrutowo, ale słonecznie

Jak na razie, to święta upływają pod znakiem odwyku od drutów. Myślę, że to na mnie dobrze wpłynie. Może ogarnie mnie nieogarnięta wena i radość z dziergania. Radość to nawet jest, ale wena poszła!
Wczoraj, jak to u nas w każde święta, był dzień rodzinny. Wyżera, spacer, wyżera. Skończyło się. Drugi dzień to dla nas dzień odpoczynku. Nie przyjmujemy nikogo, nigdzie nie idziemy, słowem lenimy się. I to jest najlepsze.
Dzisiejsze lenistwo zwieńczyliśmy spacerem nad nasze morze. Od paru dni jest zimno, wietrznie, ale za to bardzo słonecznie. Postanowiliśmy z mężem w swojej wielkiej dobroci zabrać psa na długi wybieg, aby pokazać mu( a przede wszystkim sobie), rafę, którą Urząd Morski nam buduje. Prądy morskie, które dzielnie pracują po wschodniej stronie Ustki, systematycznie co roku niszczą wschodni brzeg, piękny, klifowy, porośnięty fantastycznymi, ulubionymi przeze mnie sosnami. Owa rafa ma ograniczyć działanie wody. Oby.

Tu jeszcze Barnaba jest bardzo spokojny, choć zaczęło się oglądanie, "Kiedy mnie puścicie?".

 My ubrani w kurtki zimowe, czapki, szaliki i rękawiczki, a tu szaleńcy!!!! Ja w wakacyjne upały do naszego morza wchodzę przez pół godziny, a oni radośni, szczęśliwi pluskali się w tej baaaardzo ciepłej wodzie. Podziwiam!!!!

A tu wreszcie pełnia szczęścia, woda, woda, woda.

No i oczywiście okopywanie się. Jak tylko pojawiamy się na plaży, zawsze musi być czas na kopanie dziur. W ogródku na szczęście nie brata się z kretami.

A tu świeżo poznana młodziutka koleżanka. Powitanie.

Szaleństwo trwało długo i o dziwo nie znudziło naszego staruszka,a wręcz odwrotnie. Wstąpiła w Barnabę młoda krew.

Koniec szaleństw.

Wracamy do domu.

A to są moje ścieżki biegowe.

Tu też

I tu.
I niech zawsze świeci nam słońce! Alleluja!