Pierwsza środa od dłuższego czasu.

Początek roku szkolnego to nawał pracy, którą ciężko mi ogarnąć. A jeszcze do tego kolega wuefista miał operację i przez najbliższe tygodnie musimy brać jego klasy. Fajne to będzie finansowo, ale 7, 8 lekcji codziennie, plus treningi popołudniowe, dają mi ostro popalić. wydaje mi się, że już pracuję z pół roku, a nie trzeci tydzień. Poza tym prowadzę klasę sportową z piłki ręcznej jako zastępstwo koleżanki, która jest na macierzyńskim. I muszę codziennie ostro się przygotowywać do lekcji, bo piłka ręczna nie jest moją ulubioną dyscypliną. Każda inna- koszykówka, ulubiona siatkówka, czy lekkoatletyka nie byłaby problemem. Natomiast ręczna to dyscyplina, którą potrafię nauczyć, ale nie w wersji dla małych zawodowców. I dlatego każdy dzień kończę nad konspektami. I o dziwo, bardzo mi się to podoba, bo mała rutyna wdzierała się do moich działań. A tak odzyskałam radość z pracy. A poza tym mam w tym roku super dzieciaki, z którymi pracuje się z wielką przyjemnością.
Pisząc to wszystko chciałam subtelnie zaznaczyć, że nie mam zbyt dużo czasu na wielkie działania w sferze blogowej. Ale mam nadzieję, że to minie i wrócę do normalności. Choć czym jest normalność?
No dobra, koniec górnolotnych rozważań.

Ta fioletowa kupa nieszczęścia to płaszczyk, któremu brakuje 1/3 rękawa. W najbliższych dniach może go pokażę. Może. Robi się łatwo i przyjemnie, bo druty 6, więc błyskawicznie przybywa. Sama jestem bardzo ciekawa efektu końcowego.
O książce nie mogę zbyt wiele powiedzieć, bo mam ledwie początek. Ale parę słów z okładki: Piękna, bystra, pewna siebie. Dobrze wie, że wzbudza zainteresowanie. Czerpie z życia pełnymi garściami i chciałaby, aby tak było zawsze. Czasy jej młodości to lata pięćdziesiąte, sześćdziesiąte, a mamy dwudziesty pierwszy wiek. Kiedy spotyka przypadkiem mężczyznę młodszego o pokolenie, nie przypuszcza, że mogłaby ich połączyć namiętna, skandaliczna miłość.  I tyle. Jak na razie bardzo podoba mi się język i jedno wiem nie jest to romans, więc czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy.

Poza tym przeczytałam "Intrygę małżeńską" Jeffreya Eugenidesa.

 Losy trójki studentów amerykańskiej uczelni w latach osiemdziesiątych, Madeleine, Leonarda i Mitchella. Spotykają się podczas studiów, łączą ich różne relacje. Jest to opowieść o dorastaniu, dojrzewaniu, odnajdywaniu siebie, o przyjaźni, miłości. Bardzo fajna, dobra książka. Można powiedzieć, że to taka intelektualna uczta.
Wczoraj skończyłam czytać "I góry  odpowiedziały echem" Khaleda Hosseiniego.

Opowieść o Afganistanie opowiedziana przez wiele postaci, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Ich drogo przecinają się wielokrotnie. ich losy splatają się w ciągu wielu lat trwania opowieści. Każdy z bohaterów przeżywa swoje czasami małe, czasami poważne dramaty. Cała opowieść zaczyna się od rodzeństwa Abdullaha i Pari. Wychowywali się w biednej rodzinie, która oprócz miłości, nie była w stanie dać im więcej. Bieda popycha ojca do oddania małej Pari bogatej rodzinie. od tego momentu zaczyna się dramat każdego w jakiś sposób związanego z tą rodziną. Jak zwykle Hosseini pięknie opowiada swoje historie.
No i tyle na ten tydzień.