Kończyłam kurs instruktora lekkiej atletyki. Ostatnie dwa miesiące każdy piątek po pracy, sobotę i niedzielę spędzałam na stadionie lekkoatletycznym próbując zgłębić tajniki tej pięknej dyscypliny sportu. Mnóstwo ważnej teorii, by dzieciom nie zrobić krzywdy. Jeszcze więcej praktyki, całe godziny biegania, skakania, rzucania. Mój bardzo "młody" organizm dał radę. Jestem z niego dumna. Choć nie raz kolana wołały o odpoczynek, ale byłam dzielna. Wieczorami zamiast czytać literaturę piękną, chłonęłam wiedzę.
Na szczęście tydzień temu zdałam egzamin i zostałam licencjonowanym przez Polski Związek Lekkiej Atletyki instruktorem. Jeśli będę chciała zostać trenerem, będę musiała popracować przez trzy lata zdobywając doświadczenie. Po upływie tego czasu mogę skończyć kolejne kursy. Na dzień dzisiejszy mówię : nie. Jestem zmęczona. Ale kto to wie co to będzie za trzy lata.
Dobra, koniec rozczulania.
Żeby nie było, że ja tak zupełnie nic nie robiłam poza dokształcaniem. Nie, nie. Coś tam próbowałam czytać, ale szło mi baardzo wolno i ze słabą koncentracją. Również nie porzuciłam dziergania, zrobiłam czapki dwie, jedne rękawiczki i chustę, której nie mogę jeszcze pokazać.
Za to czapki owszem.
Pierwsza to Basia Hani Maciejewskiej. Zawsze mi się podobała, więc wreszcie ją sobie wydziergałam. Włóczka to Leizu Wortsed od Marzeny Chmurki.
Przed Basią powstały rękawiczki, do których wykorzystałam Asjowe warkoczyki.
Do rękawiczek dorobiłam czapkę z tym samym wzorem.
A jeszcze chciałam wspomnieć o bardzo miły spotkaniu.
Pewnego wrześniowego dnia zadzwoniła do mnie siostra, która prowadzi bar Pod Strzechą z bardzo dobrym , smacznym jedzeniem( to nie jest reklama, a sama prawda). Powiedziała, że właśnie obsłużyła pewną kobietę, która w oczekiwaniu na jedzenie dziergała. Byłam rozczarowana, że nie wiedziałam o kogo chodzi i że nie miałam możliwości spotkać koleżanki po fachu. Jakież było moje zaskoczenie, gdy dwa dni później w tym samym barze poznałam ową tajemniczą dziewiarkę, Monikę Malmonkę. To niesamowite, jaką miła osobą jest Monika. Przegadałyśmy tego dnia dobrą chwilę( z półtorej godziny). Dłużej się nie dało, bo szwagier organizował imprezę zamkniętą i niestety musiałyśmy opuścić to przyjazne miejsce.
Cały czas byłyśmy w kontakcie i udało nam się spotkać na długie dzierganie i pogaduchy. Herbaciarnia nas miło przyjęła na kilka godzin. Nawet nie wiem kiedy minął czas naszego spotkania. Tak się zagadałyśmy, że nawet nie pomyślałam, aby jakoś uwiecznić nasze spotkanie. A szkoda. Monika jest osobą otwartą, z niesamowitym poczuciem humoru i czułam się z nią jakbym ją znała od wielu lat.
Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.
O książkach może uda mi się coś napisać w środę.
