Pokazywanie postów oznaczonych etykietą jedwab. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą jedwab. Pokaż wszystkie posty

środa, 20 stycznia 2021

Uwaga, uwaga

 tylko cztery miesiące minęły od ostatniego posta. To chyba nie tak źle? Mogłam juz wcale nic nie napisać. Mogłam. Na szczęście jednak dwa dni temu, jak wróciłam z pracy, czym prędzej wrzuciłam na siebie trzy swetry i powyginałam się przed telefonem udając profesjonalną modelkę. I tym sposobem, mam co pokazać.

        Mam całą stertę swetrów, szali, czapek, które nie doczekały się jeszcze uwiecznienia. Aparat niestety poszedł w odstawkę. Wizyty w dżungli niezbyt dobrze wpłynęły na jego kondycję. W Malezji nie ma licencjonowanych naprawiaczy Pentaxa, więc czeka na powrót do Polski. Komórki mają teraz fantastycznej jakości aparaty, więc nie ma problemu, aby sobie samej zrobić parę fotek. Jedynym problemem jest własne lenistwo.

       Wyjeżdżając z Polski, wymyśliłam sobie, że jedwab zafarbowany przez Marzenę będzie idealny na temperatury i wilgotność panujące w Malezji. I tak jest, ale ja nie lubię dzianiny z samego jedwabiu, jest za lejąca. Podczas letniego pobytu w Polsce zakupiłam cieniutką białą bawełnę. Dodałam ją do mojego bladoróżowego jedwabiu i zaczęłam robić Anker summer shirt. Ponieważ dziergała w dwie nitki, musiałam uważać, aby łapać dwie naraz. Czytanie było więc lekko utrudnione.










             Nie jestem kobietą, która nosi róż. Na starość mi się jednak zmienia. Bardzo, bardzo ten kolor mi się podoba. Przedwczoraj top miał swoją premierę. Wracałam z pracy na piechotę. I muszę powiedzieć, że idealnie sprawdził się w tutejszych temperaturach i wilgotności. Każdy, kto robił ten top, wie, że nie należy on do najcieńszych. Jest mi w nim super!


poniedziałek, 6 maja 2019

Ranunculus

Parę miesięcy temu zrobiłam projekt Midori Hirose Ranunculus. Potrzebny był mi sweter ciepły, lekki do samolotu. Latamy dużo, a AirAsia potrafi tak schłodzić swoje samoloty, że bez ciepłego okrycia ani rusz. Z Polski zabrałam silkpacę Malabrigo w celu zrobienia szala, chusty. Odechciało mi się. Mąż, będąc w kraju dowiózł mi mohair superkid silk Langa. Połączyłam obie nitki i powstał Ranunculus.
Projekt jest genialny! Ma mnóstwo wzorów, przez co ani przez moment praca nad nim nie nużyła się. A do tego robiłam na drutach 6.0, więc powstał w błyskawicznym tempie. Mimo swej zwiewności, lekkości jest ciepły, miły w dotyku i już nie straszne mi są azjatyckie podróże.









Przede mną jest Nowa Zelandia do pokazania i opisania, ale nie mam siły teraz. Przyjechał do nas młodszy syn z dziewczyną i zaraził nas jakimś wirusem. Leżymy złożeni choróbskiem, a dzieciaki zwiedzają Malezję.
Pozdrawiam słonecznie i ciepło. Od dwóch tygodni nie ma smogu, jest cudownie przejrzyste jak na Malezję powietrze.

niedziela, 2 września 2018

Lea

Dzisiaj będzie tylko dziewiarsko. Dawno tak nie było. Wyglada to trochę tak, jakbym niewiele dziergała. Jest odwrotnie. Robię na drutach i na szydełku dużo. Oprócz tego, że dziergam w każdej chwili w domu, to często latamy, a jak wiecie trzeba być na lotnisku dwie godziny przed odlotem. W samolocie spędzamy kolejne kilka. Ponadto Kuala Lumpur jest miastem z wiecznymi korkami. Jeśli gdziekolwiek wybieramy się na czterech kółkach (o ile jest to możliwe poruszamy się metrem, kolejką, lub autobusami), zawsze biorę ze sobą robotkę i książkę. Największym problemem jest zrobienie zdjęć moich wyrobów. Mąż pracuje do późna, a w weekendy po prostu zapominam o zdjęciach. Rośnie więc góra nieobfotografowanych robótek, część z nich poszła w świat bez dokumentacji fotograficznej.

Lea, jak wiecie jest przepięknym projektem mojej synowej, Marzeny z Wełnianych myśli, czyli Chmurki. Zimą Marzena zafarbowała dla mnie jedwab w 4 kolorach. Prześlicznych kolorach! Marzena to artystyczna dusza, ma niesamowite wyczucie koloru. potrafi wyczarować z barwnika cuda. I te cuda mi się dostały. Długo trwało zanim wymyśliłam co z nich zrobię. Była to trudna decyzja, bo chciałam zrobić coś wyjątkowego. Ten jedwab na to zasługuje.
Jednym z wybranych projektów jest Lea. Delikatny, subtelny, bardzo kobiecy projekt. Długo się zastanawiałam, czy go wydziergać, mimo, że od początku baaaardzo mi się podobał.  Przekonywałam samą siebie, że będzie pasowała do mojego charakteru. I jak się za chwilę przekonacie, udało mi się utwierdzić siebie samą w przekonaniu, że będziemy stanowić jedno.

Jedwab ten ma ok 400 metrów w 100-u gramach, a robiłam na drutach 3,25. To była sama przyjemność trzymać tę włóczkę w rękach i przerabiać oczko za oczkiem. Wzór jest rozpisany bajecznie, nie można się pomylić, nie można się pogubić.
Aby nie przeciągać, pokażę efekt mojej pracy. Zdjęcia niestety na szybko, w miejscu gdzie mieszkamy. Mieliśmy zaledwie kilka minut, bo burza się zbliżała wielkimi krokami.













Nosi się świetnie. Jedwab w naszych warunkach klimatycznych sprawdza się bardzo dobrze. Już się polubiłam z moim nowym topem:)))
Pozdrawiam ciepło:)))

niedziela, 29 kwietnia 2018

Historia pięknego jedwabiu...I nie tylko....

Tydzień temu zadzwoniła do mnie siostra z wyrzutami, że nie piszę, nic nie pokazuję. I miała rację. Zaległości, zwłaszcza podróżnicze mam ogromne. Lenistwo.

Parę miesięcy temu, czyli w grudniu, u Marzeny zamówiłam jedwab. Dziesięć, czterystumetrowych motków. W czterech kolorach. Na cztery różne topy. Jakich, nie miałam jeszcze pojęcia. Wybrałam dwa, albo trzy kolory, pozostałe miała wybrać Marzena. Jak Mój Mąż, po powrocie z Polski wyciągnął  z walizki motki farbowane przez Marzenę plus trzy motki jasno błękitnej Anatolii, oniemiałam z zachwytu.


Siedziałam, oglądałam, dotykałam, gładziłam, zachwycałam się. Zamarłam w tym zachwycie na kilka miesięcy. Myślałam i myślałam co z nich wydziergać? Nic mi do nich nie pasowało. Żaden projekt nie był odpowiedni do tych cudów! Marzena podsuwała mi różne projekty, ale ciągle coś mi nie pasowało.
W końcu padło na Tegnę. Śliczny, subtelny projekt. Idealny do mojej pierwszej blado różowej włóczki. Przez kilka dni zastanawiałam się nad rozmiarem, bo miałam inną włóczkę. Dwa razy prułam po ażurowym panelu, zanim nie zaczęłam na dobre. Doszłam do rękawów i co? Sprułam!!!
To śliczny projekt, ale nie dla mnie. Ja nie jestem delikatną osóbką, która dobrze się czuje w zwiewnych, ulotnych wzorach. Tak więc Tegny ni będzie.
I znowu przeszukiwanie Raverly. Wybór padł na Sunshine Coast Heidi Kirmaier. Od dawna ten prosty projekt zajmował cichy kącik w moim sercu. Proste linie, bez wymyślnych konstrukcji i udziwnień, to lubię najbardziej. I znowu dumanie nad rozmiarem. Dwukrotne prucie, bo niewłaściwy rozmiar swetra, a potem drutów. Ciagle jeszcze byłam cierpliwa. Do czasu, aż zauważyłam, że coś mój top nie wyglada dokładnie tak, jak wszystkie pozostałe. W żaden sposób nie mogłam dojść do tego, gdzie popełniłam błąd. Sprułam całość, rzuciłam w kąt kanapy i obiecałam sobie, że nie tknę tego jedwabiu do końca i tu zaczęłam się zastanawiać, końca czego??? Wyszło, że końca nocy, bo to jest tak piękna włóczka, że nie jej mogłam pozwolić, aby tak zalegała leniwie za poduszką. Wzięłam karteluszki ze wzorem w ręce  i znalazłam!!! Od rękawów źle robiłam m1r i m1l. Mogłam spruć 10 cm, a nie całość. No cóż, jak się jest nerwową istotą, to się zaczyna od nowa. Na szczęście, dzisiaj mieliśmy problem z samochodem i siedzieliśmy w serwisie i nadrabiałam, co wczoraj sprułam. Druty albo szydełko w Kuala Lum pur mam zawsze ze sobą, bo tu są wiecznie korki. Po co marnować czas.
To jest stan na dzisiaj, 29 kwietnia wieczorem.


Zabieram robótkę do samolotu i na Bali, żeby wreszcie skończyć i zacząć następny kolor. Oczywiście nie wiem jeszcze który i co z niego będzie:)))

Robótkowo mam ukończone parę projektów, ale nie ma komu zrobić zdjęć.
Tak na szybko pokażę jedną z prac bieżących, czyli okrągły dywan. Pruty niezliczoną ilość razy, bo nie podobało mi się łączenie rzędów, było zbyt wyraźne. Projekt z każdym pruciem zmieniał swoje oblicze. I chyba obecnie ma ostateczny kształt, choć brakuje mu jeszcze parę baaardzo długich rzędów. Tu niestety nie znalazłam bawełnianego sznurka, jeszcze. Do szydełkowania używam dość grubej mieszanki bawełny z akrylem. Nie lubię akrylu, ale w tym dywaniku nie przeszkadza mi.


To teraz przejdźmy do naszych azjatyckich podróży.
Nudne, bo znowu Birma. Tak się złożyło, że ostatnio często ją odwiedzamy, a dalej mamy miejsca, których nie udało nam się zobaczyć.
Jak pisałam wcześniej, to jest przepiękny kraj, nie tak rozwinięty, jak Malezja, Tajlandia, o Singapurze nie wspominając. Jednak to jest właśnie urzekające, wprawiające w zachwyt. Może na dłuższą metę mogło by to męczyć, ale na chwilę, na kilka dni, wciąga. Minusem, olbrzymim, Birmy, jest brud, wszechobecny, niepozwalający w pełni cieszyć się jej pięknem. Dla miejscowych jest to norma, nie widzą, że obok wózka z jedzeniem, baru, mieszkania zalegają śmieci. Nie pojedyncze sztuki, morze plastiku. No, ale cóż, tak tu jest.



Kilkanaście kilometrów od Rangonu jest piękna pagoda na wyspie.


 Dopłynęliśmy do niej łódką.





W pagodzie ludzie nie tylko się modlą, jedzą, piją, rozmawiają.


My piliśmy z naszą przewodniczką zieloną herbatę.



W Rangonie znaleźliśmy znajomy napis.


Ale również takie miejsca, bardzo blisko przepięknej pagody Szwedagon.


Ludzie niestety żyją w takich warunkach, ale mimo to są bardzo życzliwi i przyjaźni.



Pojechaliśmy zobaczyć jedno z trzech najważniejszych miejsc kultu religijnego w Birmie, Golden Rock Pagoda. Wyruszyliśmy bardzo wcześnie, a ruch na drogach był już niesamowity. Kiedy ci ludzie śpią? Od świtu przy drogach stoją porozkładane stragany z jedzeniem, owocami. Próbowałam czytać, robić na drutach. Było to jednak niesamowite wyzwanie, bo drogi były kiepskiej jakości. Po wjechaniu na tzw. przez miejscowych "highway", było lepiej.
Ostatnie kilkanaście kilometrów jechaliśmy takim środkiem lokomocji. Mało wygodny, ale jaki klimat!


Po drodze można kupić coś do picia.


Tak wygląda przystanek.


Tego dnia była niedziela, więc tłumy były niesamowite.


Czapki też można tu kupić.



Leniuchy poruszają się w inny sposób.



Tak wygląda teren za pagodą.


Ludzie chronią się przed upałem.



Pod samą pagodę, aby przykleić kolejne warstwy złota (dla pomyślności), mogą się dostać tylko mężczyźni.



Tu Zbyszek je ROBALE!!!!



W Nay Pyi Taw pierwszy raz karmiłam słonie. Trochę się bałam, więc jak widać na zdjęciach robię to z pewną dozą nieśmiałości.



 Jezioro Innlay. Coś pięknego!!!!
Jest olbrzymie. Pełno na nim łódek z rybakami, wyławiaczami lotosu. Ruch jest tak wielki, że ciężko przychodzi podziwianie i nasycanie atmosferą spokoju, przestrzeni. 








Pośród olbrzymiej tafli jeziora rozciągają się osiedla domków na palach, pojedyncze domki rybaków. otoczone pływającą, wodną roślinnością.






Pozdrawiam serdecznie, jeśli jeszcze ktokolwiek to czyta:))))