Kiedy przyszedł czas mężowego urlopu, zdecydowaliśmy się na wyjazd w Polskę. jet tyle miejsc, których nie znamy. Padło na Podlasie. Parę miesięcy temu kupiłam książkę Andrzeja Stasiuka "Wschód". Odłożyłam ją na półkę. Czekała. Pierwsza słowa zaczęłam czytać w samochodzie, dzielnie walcząc z kolejnym, jeszcze dłuższym niż Schnee cardiganem i dzierganym na drutach 3,5. mam więc co robić. Jestem mniej więcej w połowie. Raczej więcej. Wracając do Stasiuka, po raz kolejny przekonałam się, że on pisze dla mnie i o miejscach, które również na mnie robią wielkie wrażenie, swym spokojem, swojskością, brakiem blichtru i polerki.Opowiada o szeroko pojętym wschodzie, czyli miejscach położonych na wschód od Warszawy, przy drogach trzy numerowych, gdzie życie płynie wolno, bez wyścigu, tam gdzie my wylądowaliśmy bez telewizji, w ogrodzie pełnym polnych kwiatów, w jadalni pełnej starych przedmiotów i mebli, wśród cicho sączącej się spokojnej muzyki. Białowieża. Właściwie koniec świata. Ale jaki piękny!
Przez parę godzin chodziliśmy po puszczy z panem Arkiem, niesamowitym przewodnikiem. Otwierał przed nami tajniki lasu objętego ścisłym rezerwatem, od wielu lat nie tkniętego przez rękę człowieka.
Bardzo dużo pozytywnych wrażeń pozostawił w nas Białystok. Piękne, czyste, zadbane miasto z ogromną ilością ścieżek rowerowych.
Siemiatycze
Drohiczyn
Grabarka
Tu wraz z innymi moczę sobie bolące miejsce, czyli mój sztywny paluch. Będzie dobrze.
No i mnóstwo malutkich wiosek, pięknych kolorowych cerkiew, fantastycznych widoków, cudownego, "dietetycznego" jedzenia(kartacze, babki, kiszki ziemniaczane, rewelacyjne zaguby) i ludzi miłych, otwartych.
Gdyby tu jeszcze było morze, to mogło by to być moje miejsce na ziemi.
Jak ja tu wypoczywam!